Hanna (Upi) Virkkula
Boegbeeld van Salla
"Is er nog WiFi? Dan is het geen vakantie"
Meer dan 1000 kilometer leggen we af met de huurauto in Lapland. Routes met lange rechte wegen, met links en rechts meren en bossen en een bijna altijd schitterend gekleurde hemel. Op de weg van Rovaniemi op de poolcirkel naar het uiterste noorden van Fins Lapland kom je maar zelden anderen tegen. Alhoewel... Geldt een rendier ook als een medeweggebruiker? Deze schitterende beesten, de hulpjes van Santa, zou je dolgraag eens van dichtbij willen bekijken. Maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Elke keer als je - gewapend met camera - de auto uitstapt, springen de dieren de greppel in om vervolgens de bossen in te verdwijnen. Voor al die nieuwsgierige aagjes zoals wij is er Sallan Poropuisto, het Rendierpark in Salla.
De lokroep der lokroepen
Het is even schrikken als Hannu Virkkula, iedereen kent hem als Upi, zijn lokroep laat horen. Maar effectief is het wel. We staan te midden van de heuvels en bossen in het Rendierpark en de dieren komen van alle kanten op zijn lokroep af. We vinden het geweldig knap wat hij doet en vraag hoe hij dit voor elkaar krijgt. "Het maakt niet uit wat ik roep, lawaai betekent eten. Ik kan zelfs gewoon de toeter van mijn auto gebruiken. Als het maar lekker veel herrie maakt. Kijk, hier komen de jonkies aan. Die zijn in juni geboren. Wist je dat rendieren zelf het moment van geboorte bepalen? Dat kan vanaf de maand mei, maar als de sneeuwhoogte hoger is dan de pootjes van het kalfje, dan wacht de moeder gewoon nog een paar weken met kalven."
Deze kleine donkere man kent elk rendier bij naam. "Het zijn eigenaardige dieren. Eigenlijk hebben ze het karakter van katten. Sommige kun je aaien maar als ze er genoeg van hebben dan is het ook in één keer over: ze draaien zich om en lopen weg."
De koning van het Finse bos
Upi heeft een speciale band met de rendieren. Hij traint ze in het voorjaar om voor de slee te lopen en kent hun karakter door en door. "Mijn favoriete rendier was de vorig jaar overleden Masa. Tijdens de training scheurde ze drie van mijn shirts en bezorgde ze me zelfs een bloedneus maar daarna was ze mijn beste vriendin. Masa had vier versnellingen in plaats van twee. Zette je haar voor de slee, dan kon ik exact de snelheid bepalen die ik nodig had."
De rendieren hebben in de zomermaanden vakantie, maar zodra het niet meer zo warm is moeten ze aan de bak. "Het kost drie jaar om de dieren te leren om een slee te trekken: een van de winteractiviteiten hier. Het eerste jaar laten we ze wennen aan aanrakingen. Daar helpen de bezoekers in dit park ook al bij. Het tweede jaar krijgen ze een hoofdstel om en gaan we met ze lopen. Het derde jaar krijgen ze de slee achter zich. Een heel precies werkje want deze beesten hebben een ijzeren geheugen. Schrikken ze in het eerste jaar tijdens de training van iets dat op de weg lag, dan zullen ze die plek altijd onthouden en er niet meer langs willen."
"Het liefst ben ik altijd offline"
De rendieren hebben nu dus rust. Maar hoe zit het met Upi? Hoe ziet zijn vrije tijd eruit? "Vorig jaar ben ik naar Nederland geweest. Ik heb me verwonderd over de hoge gebouwen in Rotterdam en liep de hele dag omhoog te kijken. Ik heb genoten van die mooie woonboten in Amsterdam. Maar," zegt deze natuurmens, "steden zijn te groot voor mij. Voor mijn vrouw, kinderen en mezelf is vakantie pas echt vakantie als ik de wildernis in kan." Is dit hier dan niet genoeg natuur vraag ik ? "Nee joh" lacht Upi, "dit is voor mij niet ruig genoeg. Hier heb ik niet het gevoel op vakantie te zijn. We hebben hier toch nog steeds WiFi! Dat betekent dus de bewoonde wereld. Nee, de ultieme vakantie voor mij is een tent opzetten op een plek waar in een straal van honderd kilometer niemand anders is. Een beetje vissen, wat jagen en in het vuur staren. Dat is voor mij even helemaal offline gaan."