Paula Aspholm

Tijdens deze kennismaking verblijven we in Salla. Niet zo verwonderlijk, het dorp of beter de regio Salla beslaat namelijk 5700 vierkante kilometer in totaal. Hier is genoeg te beleven voor een hele maand! We ontmoeten Paula Aspholm. Deze sportieve vrouw komt zelf niet uit Salla, ze heeft haar jeugd doorgebracht in het westen van Finland. Daarna verhuisde ze naar 'The middle of nowhere' (in de winter The middle of snowwhere) zoals de inwoners hier zelf Salla noemen. Paula volgde hier haar opleiding tot wildernisgids, verdiende de eerste zeven jaar haar geld met het rondleiden van toeristen en werkt nu voor Salla Tourist Services. Een outsider dus maar ondertussen een kenner eersteklas.

"Door de middernachtzon hebben we geen haast in Finse Lapland"

In de vroege avond spreken we Paula onderaan de Sallatunturi heuvel. We hebben nog een flinke hike voor de boeg maar aangezien het hier ’s zomers toch niet donker wordt, hebben we geen haast. Paula vertelt me dat we helemaal naar boven zullen lopen: vanaf de top kun je namelijk wel honderd kilometer ver kijken zonder ook maar één dorp of stad te zien. Dat betekent dat je in de verste verte geen huis- en straatverlichting ziet. En dat wil ik natuurlijk graag meemaken.

Onderweg praat Paula honderduit. "Ik ben hier naartoe gekomen omdat ik verliefd was op de streek. Als klein meisje kwam ik hier al vaak. De tijd die mijn ouders en ik hier doorbrachten heeft diepe indruk op me gemaakt. We zijn een sportieve familie en allemaal gek op wandelen. Wist je dat je hier meer dan 300 kilometer aan gemarkeerde wandelroutes hebt? In de zomer ga ik hier hiken en in de winter toerskiën." Paula vertelt dat ze afgelopen winter een tocht heeft gemaakt van zeker 500 kilometer. "Vergeleken bij wat mijn moeder doet is dat nog niets. Die fietste afgelopen zomer maar liefst 1900 kilometer door Finland." Een sportieveling dus, die uit liefde voor de natuur hiernaartoe gekomen is.

Toch een cultuurshock

"Toch was het wel even een cultuurschok toe ik hier zeventien jaar geleden kwam wonen. Ik dacht dat ik best relaxed was, maar vergeleken bij de inwoners van Salla was ik een stresskip. In het begin werkte ik als wildernisgids in het Rendierpark hier vlakbij. Als de mannen me vertelden dat ze iets gingen doen dan sprong ik op, klaar om te helpen. Maar zeggen dat je iets gaat doen en het ook daadwerkelijk doen zijn hier twee verschillende dingen. Eerst werden er dan nog minstens drie koppen koffie gedronken. Haast maken heeft hier totaal geen zin. Dat heb ik in inmiddels dan ook helemaal losgelaten. Wanneer gasten hier net zijn aangekomen, kan ik dat ook direct zien aan de blik in hun ogen. Die blik verandert als ze hier een paar dagen zijn. Dat doet deze plek met je: een paar dagen mountainbiken, hiken en kanoën en de haast verdwijnt." Als ik haar vraag of ze dan de grote stad helemaal niet mist, zegt ze: "Niet echt. Elk jaar ga ik een paar dagen naar Helsinki en dan moet ik wel lachen. De inwoners van de stad rennen voor bussen die elke 10 minuten rijden. Hier rennen ze niet eens voor een bus die één keer per dag rijdt! Daarom vind ik het hier zo fijn, niemand maakt zich druk. En als ik een keer veel aan mijn hoofd heb dan zoek ik het gewoon hogerop. Wanneer we straks boven op de heuvel staan zal je het begrijpen. Je voelt je dan zo nietig en je zorgen lijken zo klein..."

Het verschil tussen rendieren en elanden...

Deze moeder van een dochter van bijna 2 jaar lijkt helemaal ingeburgerd. De natuur geeft haar meer dan de stad haar ooit geven kan. "Winkelen mis ik ook niet. Ik koop wat ik nodig heb, maar veel is dat niet. Ik pluk hier mijn bessen en verbouw eigen groenten. Uiteraard ga ik hier naar de supermarkt, maar niet voor vlees. Dat jaag ik allemaal bij elkaar. Ik heb een vriezer vol. Vogel, konijn, eland, rendier: we eten heel gevarieerd. Weet je trouwens hoe je het verschil kan zien tussen een eland en een rendier? Als je een rendier aanrijdt dan zie je hem vliegen. Zoals in kerstfilms. Rij je een eland aan, dan zal je auto gaan vliegen." Paula lacht: "Dat was mijn eerste les van de mannen van het Rendierpark toen ik hier kwam wonen. Gelukkig heb ik geen van beiden ooit op mijn motorkap gehad."

We hebben genoten van het uitzicht op de top, onderweg bessen geplukt en even op een steen gezeten om al dat moois in ons op te nemen. Het is al laat als we naar beneden lopen en Paula aan me vraagt: "Heb je nog zin in een drankje in de plaatselijke kroeg? Ze houden hier vanavond 'Papana Pupi', Rendierpoeppop." Laten we maar ons bed induiken...