Chris White

Dit verhaal gaat over Chris White. Een Engelsman met een doorleefd gezicht, grijze haren, piepklein staartje en een innemende glimlach. Chris heeft zijn leven in het zuiden van Engeland 35 jaar geleden ingeruild voor Fins Lapland. Hij is wildernisgids, neemt mensen mee om beren te spotten en gaat met zijn gasten kanovaren. We ontmoeten hem bij zijn woning in Rukajärvi op nummer 1. Een mooi grijswit houten huisje doemt op tussen de bomen. Of er ook een nummer 2 bestaat? Chris lacht: "Zou je wel denken hè, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee."

Wonen in het land van extremen

Chris doet de deur voor ons open en heeft een katje in zijn armen. "Ik woon hier samen met vriendin en drie katten. Eén van de katjes heeft geen oren: dit vondelingetje zwierf in de winter buiten en moest dit avontuur bekopen met een paar bevroren oren. Bij ons mag hij in de winter lekker bij de kachel liggen." Chris laat ons zijn huis binnen en begint te vertellen. "Wat dit land zo bijzonder maakt? De jaargetijden. De strenge winters en de daar op volgende lekkere zomers. Een land van extremen. Deze winter haalde ik een Australische gast op van het vliegveld in Rovaniemi. De jongeman begon bij het zien van de temperatuurmeter in de auto al te lachen. Minus 39 graden terwijl het bij hem thuis volop zomer was met een temperatuurtje van plus 39. Een verschil van 78 graden! Toen hij ook nog een medewerker van het vliegveld doodleuk op zijn fiets zag stappen schaterde hij het helemaal uit. Tja, het leuke van de Finnen is dat ze zich niets aantrekken van het weer. Alles gaat hier gewoon door. We warmen ons wel weer op in de zomer. Wist je dat het vorige week hier nog 29 graden was?"
 

Ontbijten in zijn achtertuin: op de top van een berg

Chris neemt ons mee voor een ontbijtje in zijn achtertuin: de huisberg Pyhävaara. "In de winter neem ik mensen mee voor een sneeuwschoenwandeling, in de zomer lopen we naar boven en kook ik graag een maaltje voor ze op de top van de berg. Maar eerst gaan we ontbijten. We gaan wat vitaminen plukken. Wist je dat bosbessen ook goed zijn voor de hersenen? En ken je lingon berries of ook wel vossenbessen? Deze zitten vol vitaminen. De zwarte bessen kun je beter niet eten, die zijn een beetje bitter. Kijk, dit zijn cantharellen." Chris pakt een bakje uit zijn rugzak en begint te plukken. "Even wat meenemen voor thuis. Mijn vrienden vragen altijd waar ik die vandaan heb. Je moet gewoon heel goed kijken, ze groeien namelijk onder struiken."

Chris neemt ons mee op een schitterende tocht naar de top van de berg. Hier staan kleine hutten van de Finse Staatsbosbeheer, met hout, een zaag en een hakbijl. Iedereen mag ze gebruiken en alles hangt netjes aan de daarvoor bestemde haken. Geen mens zou het hier in zijn hoofd halen die te stelen. “In een van de huisjes is een vuurplaats met rondom een houten bank. "Eerst even hout hakken voor het vuur zodat we de broodjes kunnen bakken en een kop koffie kunnen zetten."

Terwijl we koffie drinken zegt Chris: "Kijk, snap je het nou? Geen enkele dag is hier hetzelfde. Mij zal je niet horen klagen: weer een dag op kantoor. Gisteren nog met gasten gekanood, vanavond ga ik met een groep beren spotten en nu zit ik een kopje koffie te drinken op hoogte. Het leven is hier meer dan goed."