Björn Bergström

Dit bezoek wordt gebracht aan Björn Bergström, inwoner van Kalvträsk, gemeente Skellefteå. Hij is gek op zijn dorp, maar daar houdt het niet mee op. Hij heeft een groter doel. Björn stelt zijn hele leven in dienst van zijn geboorteplaats en inwoners. Een nobel streven, maar of het hem gaat lukken…
 

De 35-jarige Björn wacht me op in de White Mountain Lodge in Kalvträsk Vildmarkscamp. Een park bestaande uit een groot gezamenlijk chalet en drie te huren huisjes, gelegen aan een betoverend mooi meer. Het is na zessen en, zoals Björn ons al heeft laten weten, zorgt hij voor het diner. En dat doet hij op geheel Scandinavische wijze. De twee meter lange Zweed maakt een vuurtje aan de rand van het meer en legt stukken verse zalm, groenten en aardappels in een grote wok. Onder het kokkerellen vertelt hij over zijn leven op deze prachtige, maar afgelegen plek.
 

"Mijn voorouders waren de eerste bewoners van deze 'nederzetting'"

“De eerste bewoners van deze ‘nederzetting’ waren mijn voorouders. Het dorp groeide gestaag, tijdens mijn jeugd telde Kalvträsk zo’n 150 inwoners. Nog steeds een klein dorp natuurlijk, op school zat ik in de klas met slechts twee leeftijdsgenootjes. Kan je je voorstellen, de hele school bestond in totaal uit maar zestien kinderen. Ik had een geweldige jeugd. We waren altijd buiten, zwommen in ons meer, speelden bij de boerderijen en skieden in de winter. En ik trok veel op met mijn opa, mijn idool. Hij gaf me de wijze levensles mee: maak je altijd nuttig. Zelf stond hij altijd klaar voor alle dorpelingen. En hij was altijd buiten. Zo maakte ik als klein jongetje hikingtrails met hem. Na zijn dood ben ik daar overigens mee doorgegaan.”

Op 21-jarige leeftijd vertrekt Björn naar het zuiden voor zijn studie economie. In zijn geliefde dorpje wonen op dat moment nog slechts 50 mensen. Jonge inwoners trekken naar steden, oude inwoners sterven. Het dorp loopt langzaam leeg. “In de grote stad, 1000 km van Kalvträsk verwijderd, ging ik helemaal los. Alle studentenfeesten ging ik af en ik dronk een hoop. Ondanks mijn gefeest behaalde ik toch mijn diploma. Met mijn papiertje op zak ging ik de wereld verkennen. Ik kwam op de mooiste plekken, maar kreeg enorme heimwee naar Kalvträsk. Mijn liefde voor dit kleine dorpje, ooit gesticht door mijn voorouders, groeide met de dag. Ik moest en zou terug. Ondertussen had ik een meisje ontmoet, mijn huidige vrouw. We vestigden ons in mijn geboorteplaats.”
 

"Onze kinderen genieten van een onbezonnen jeugd"

Eenmaal thuis zag ook de vrouw van Björn de schoonheid van dit plaatsje in. Er woonden inmiddels nog maar 33 mensen en er stonden veel huizen leeg. Toch wilde het stel hier een gezin stichten. “We kregen al snel kinderen. Ook zij genieten hier van een onbezonnen jeugd, net zoals mij die was gegund.” Met de komst van de twee kinderen van de familie Bergström is het inwonersaantal gestegen naar 35. Björn en zijn vrouw zijn de jongste volwassenen, zijn kinderen de enige twee jongetjes in dit dorp. Het stel geeft alles op om hier te kunnen wonen en moeten struggelen om te overleven.
 

“Ik zie het als mijn taak, net zoals mijn voorouders dat deden, om voor het dorp en de inwoners te zorgen. Het is mijn missie om Kalvträsk weer te laten groeien. We hebben niet voor de gemakkelijkste weg gekozen, dan zouden we nu in de stad wonen waar we goede banen hadden kunnen krijgen. Toch geven we niet op. Hier wonen vergt een hoop geregel, de stad ligt niet naast de deur. Met ons nieuwe project, White Mountain Lodge, hopen we toeristen te trekken. In alle huisjes hebben we onze ziel en zaligheid gelegd. Ze zijn klaar, de mensen zijn welkom. Ze kunnen hier heerlijk zwemmen, kanoën, fietsen en niet te vergeten, wandelen. Wat mijn opa ooit begonnen is, heb ik afgemaakt. Er staan ondertussen zo’n 125 bewegwijzeringen, goed voor 50 km aan wandelroute.”

Björn zijn droom

“Ik hoop dat er toeristen komen, dat is onze laatste hoop. En ik hoop dat we met de lodges werkgelegenheid creëren zodat hier meer jongeren komen wonen. Dat we nog meer chalets kunnen bouwen. Dat het dorp zich weer vult met nieuwe mensen die net als ik, de schoonheid van deze plek zullen zien. Daar droom ik van.”